Szpula Audio

Specyfikacja, historia i format szpuli magnetofonowej analogowej

Specyfikacja techniczna szpuli magnetofonowej analogowej

1. Nośnik dźwięku: taśma magnetyczna, pokryta warstwą magnetyczną (najczęściej tlenkiem żelaza, chromu lub kobaltu).
2. Szerokość taśmy:
   • 1/4 cala (6,35 mm) – najpopularniejszy format dla użytku domowego i profesjonalnego.
   • 1/2 cala, 1 cal, 2 cale – stosowane w profesjonalnym nagrywaniu wielościeżkowym.
3. Prędkość przesuwu taśmy (w calach na sekundę, ips):
   • 1 7/8 ips (4,76 cm/s) – niższa jakość, dłuższy czas nagrania (używana głównie w przenośnych magnetofonach).
   • 3 3/4 ips (9,5 cm/s) – standardowa jakość dźwięku w sprzęcie domowym.
   • 7 1/2 ips (19 cm/s) – wysoka jakość dźwięku.
   • 15 ips (38 cm/s) – standard w studiach nagraniowych.
   • 30 ips (76 cm/s) – najwyższa jakość, używana w profesjonalnych nagraniach.
4. Pojemność:
   • Zależna od średnicy szpuli: najczęściej 5″, 7″, 10,5″ (średnica w calach).
   • Czas nagrania zależy również od grubości i prędkości przesuwu taśmy.
5. Liczba ścieżek:
   • Mono (1 ścieżka), Stereo (2 ścieżki), Wielościeżkowe (4, 8, 16, 24).
6. Materiał szpuli: plastik lub metal, często z otworami w celu redukcji masy.
7. Rodzaj nawinięcia taśmy:
   • NAB (od zewnątrz do wewnątrz).
   • Pancake (luzem, bez szpuli, stosowane w studiach).

---

Historia szpuli magnetofonowej analogowej

1. Początki technologii:
   • Wynalazek taśmy magnetycznej przypisuje się Niemcowi Fritzowi Pfleumerowi w 1928 roku, który zastosował cienką taśmę papierową pokrytą proszkiem magnetycznym.
   • W latach 30. firma AEG we współpracy z BASF wprowadziła magnetofon o nazwie Magnetophon, oparty na taśmie magnetycznej z tworzywa sztucznego.
2. Rozwój w latach 40. i 50.:
   • Podczas II wojny światowej technologia była rozwijana głównie w Niemczech.
   • Po wojnie Amerykanie przejęli niemieckie patenty, co przyczyniło się do rozwoju magnetofonów w USA i na świecie.
3. Złota era szpul magnetofonowych (lata 50.–70.):
   • Szpule stały się standardem w profesjonalnym nagrywaniu dźwięku w studiach nagraniowych.
   • Używano ich do rejestrowania koncertów, programów radiowych i nagrań muzycznych.
   • W sprzęcie domowym szpule oferowały wysoką jakość dźwięku w porównaniu do płyt winylowych.
4. Konkurs z kasetami magnetofonowymi:
   • W latach 60. i 70. na rynek weszły kasety magnetofonowe, które były bardziej kompaktowe i łatwiejsze w obsłudze.
   • Magnetofony szpulowe stopniowo traciły popularność w użytku domowym, ale pozostały standardem w profesjonalnych zastosowaniach.
5. Powolny spadek popularności:
   • W latach 80. cyfrowe technologie, takie jak płyty CD i DAT, zaczęły wypierać analogowe nośniki.
   • Do dziś szpule magnetofonowe są używane w niszowych zastosowaniach oraz przez audiofilów i entuzjastów dźwięku analogowego.

---

Format szpuli magnetofonowej

1. Średnica szpuli:
   • 5 cali (12,7 cm) – przenośne urządzenia.
   • 7 cali (17,78 cm) – standard w magnetofonach domowych.
   • 10,5 cala (26,67 cm) – standard profesjonalny.
2. Rodzaj taśmy:
   • Standardowa (grubsza, krótszy czas nagrania).
   • Cienka (cieńsza, dłuższy czas nagrania, większa podatność na rozciąganie).
3. Standardy zapisu:
   • IEC (International Electrotechnical Commission) – określa sposób zapisu i odtwarzania.
   • NAB (National Association of Broadcasters) – używany w USA.
4. Sposób zapisu:
   • Dźwięk mono lub stereo.
   • Nagrania wielościeżkowe dla profesjonalnych zastosowań.

---

Zastosowania szpul magnetofonowych

1. Profesjonalne:
   • Nagrywanie i miksowanie muzyki w studiach nagraniowych.
   • Archiwizacja dźwięku, np. nagrań radiowych, koncertów, audycji.
2. Amatorskie:
   • Używane przez audiofilów do rejestrowania muzyki z wysoką jakością.
3. Film i telewizja:
   • Synchronizacja dźwięku z obrazem w czasach przed cyfryzacją.
4. Współczesne zastosowania:
   • Niszowe grupy entuzjastów, kolekcjonerów i artystów poszukujących analogowego brzmienia.

Szpule magnetofonowe pozostają ważnym symbolem analogowej technologii, cenionym za ciepłe i naturalne brzmienie, które wciąż inspiruje współczesnych twórców muzycznych.

 

 

 

W świecie magnetofonów szpulowych (tzw. „szpulowców”) audio przez lata utrwalił się zestaw standardowych prędkości przesuwu taśmy, wyrażanych w calach na sekundę (ips – inches per second). Każdej prędkości w ips odpowiada określona prędkość w centymetrach na sekundę (cm/s). Oto najczęściej spotykane nominalne prędkości:

1. 15/16 ips – 0,9375 cala/s
   ≈ 2,38 cm/s
2. 1 7/8 ips – 1,875 cala/s
   ≈ 4,76 cm/s
   (spotykana również w magnetofonach kasetowych, choć w szpulowych zdecydowanie rzadziej)
3. 3 3/4 ips – 3,75 cala/s
   ≈ 9,52 cm/s
   (często używana w sprzęcie konsumenckim)
4. 7 1/2 ips – 7,5 cala/s
   ≈ 19,05 cm/s
   (popularna prędkość w wyższej klasy urządzeniach domowych i półprofesjonalnych)
5. 15 ips – 15 cali/s
   ≈ 38,10 cm/s
   (standard studyjny w profesjonalnych magnetofonach szpulowych)
6. 30 ips – 30 cali/s
   ≈ 76,20 cm/s
   (wysoko-profesjonalna prędkość stosowana przy nagraniach studyjnych o najwyższej jakości)

---

Uwagi:

• W praktyce większość magnetofonów szpulowych spotykanych w użytku domowym oferowała głównie 3 3/4 ips oraz 7 1/2 ips, ewentualnie 1 7/8 ips w niektórych modelach.
• Modele półprofesjonalne i profesjonalne zazwyczaj pozwalają na prędkości 7 1/2 ips, 15 ips, a niekiedy 30 ips.
• Najwolniejsza prędkość 15/16 ips (2,38 cm/s) wykorzystywana bywała głównie do rejestracji dłuższych materiałów mówionych (np. w systemach do archiwizacji głosu, dictaphone) kosztem jakości brzmienia.

Powyższe wartości to standardy „nominalne” – faktyczna prędkość taśmy może w praktyce podlegać nieznacznym odchyłkom zależnym od stanu i kalibracji magnetofonu.